Dit stukje schreef ik een paar maanden geleden.
De laatste jaren heb ik zo vaak geprobeerd uit te leggen wat
en hoe het is om te leven met iemand met kanker. Om te leven met
machteloosheid, onzekerheid en eindeloos wachten. Het is me nooit echt gelukt
geloof ik. Soms zeggen mensen wel, ik kan het me voorstellen. Om zich daarna
haastend te verbeteren, of nou ja eigenlijk niet hoor. Volgens mij ben ik
erachter waarom het niet lukt. Er zijn niet genoeg woorden. Of nee, dat is het
niet. Misschien zijn er wel genoeg, maar het zijn niet de juiste. Woorden zijn
sowieso vreemd. In mijn hoofd zijn er nu een aantal kanker-woorden. Dat zijn
woorden die in mijn brein automatisch met kanker worden geassocieerd, maar die
door anderen te pas en te onpas worden gebruikt. Stabiel. Afwachten. Het rare
is dat ze tegelijkertijd niets meer betekenen. Door het veelvuldig gebruik
ervan zijn ze van hun inhoud beroofd. Ze zeggen me niets meer, maar ik zeg ze
heel vaak.
Omdat ik dus niet weet hoe ik de dingen moet uitleggen en
het dan af doe met een paar vage zinnen – ze kan niet zo goed overzicht houden,
ze vergeet veel, combineren is lastig – menen mensen vaak dat het allemaal wel
okee gaat. Ze ziet er toch ook goed uit? Moet je overigens nooit tegen haar
zelf zeggen. Eigenlijk moeten deze mensen een keer een dag met haar doorbrengen,
en dat zeg ik dan ook. Aangezien dat niet altijd mogelijk is, schets ik het
voor ze. Hoe het eraan toegaat als wij samen gaan winkelen bijvoorbeeld, hoe ik
dan altijd haar hand moet vasthouden op straat en in de gaten moet houden dat
ze me niet kwijtraakt als we in een winkel zijn. Of hoe het eraan toegaat als
ze kookt en dat je dan niets tegen haar moet zeggen, want dan raakt ze de draad
kwijt en weet ze niet meer hoe het moet.
Geen idee of het echt helpt om het beter uit te leggen, maar
ik kan tenminste weer eens wat andere woorden gebruiken.
Je schrijft zó herkenbaar. Ik had ook altijd het gevoel dat mensen het idee hadden "dat het wel meeviel". Ik kwam vorig jaar januari overspannen thuis te zitten, maar ondertussen zorgde ik voor mama. Mijn tante heeft 1 keer recht in mijn gezicht gezegd: "Maar jij zit toch thuis, dus dan kan dat toch makkelijk?" Mensen hebben géén idee hoe moeilijk het is, om te leven met iemand die kanker heeft. "Niet alleen de persoon zelf heeft kanker, de hele familie heeft kanker", heb ik wel eens gehoord. Zo voelde het wel een beetje...
BeantwoordenVerwijderenKnap dat je ze vertelde hoe jouw dag was met je moeder. Ik denk dat het voor veel mensen een minuscuul idee gaf hoe het voor moet zijn geweest.
Ik hoop dat het een beetje gaat met je.
Groetjes, Laura