Woorden

Dit stukje schreef ik een paar maanden geleden.

De laatste jaren heb ik zo vaak geprobeerd uit te leggen wat en hoe het is om te leven met iemand met kanker. Om te leven met machteloosheid, onzekerheid en eindeloos wachten. Het is me nooit echt gelukt geloof ik. Soms zeggen mensen wel, ik kan het me voorstellen. Om zich daarna haastend te verbeteren, of nou ja eigenlijk niet hoor. Volgens mij ben ik erachter waarom het niet lukt. Er zijn niet genoeg woorden. Of nee, dat is het niet. Misschien zijn er wel genoeg, maar het zijn niet de juiste. Woorden zijn sowieso vreemd. In mijn hoofd zijn er nu een aantal kanker-woorden. Dat zijn woorden die in mijn brein automatisch met kanker worden geassocieerd, maar die door anderen te pas en te onpas worden gebruikt. Stabiel. Afwachten. Het rare is dat ze tegelijkertijd niets meer betekenen. Door het veelvuldig gebruik ervan zijn ze van hun inhoud beroofd. Ze zeggen me niets meer, maar ik zeg ze heel vaak.

Omdat ik dus niet weet hoe ik de dingen moet uitleggen en het dan af doe met een paar vage zinnen – ze kan niet zo goed overzicht houden, ze vergeet veel, combineren is lastig – menen mensen vaak dat het allemaal wel okee gaat. Ze ziet er toch ook goed uit? Moet je overigens nooit tegen haar zelf zeggen. Eigenlijk moeten deze mensen een keer een dag met haar doorbrengen, en dat zeg ik dan ook. Aangezien dat niet altijd mogelijk is, schets ik het voor ze. Hoe het eraan toegaat als wij samen gaan winkelen bijvoorbeeld, hoe ik dan altijd haar hand moet vasthouden op straat en in de gaten moet houden dat ze me niet kwijtraakt als we in een winkel zijn. Of hoe het eraan toegaat als ze kookt en dat je dan niets tegen haar moet zeggen, want dan raakt ze de draad kwijt en weet ze niet meer hoe het moet.

Geen idee of het echt helpt om het beter uit te leggen, maar ik kan tenminste weer eens wat andere woorden gebruiken.