Even

Dat ze er dan nog een keer even is. Ik onderhandel me helemaal gek. Alles heb ik er voor over. Dan maar niet die leuke baan. Dan maar niet de liefde van mijn leven vinden. Dan maar niet in dat perfecte appartement gaan wonen. Dan maar een paar vrienden minder. Dan maar…

Dat ze er dan is. Ook al is het maar voor een keer. Ook als is het maar een dag. Misschien een uurtje dan? Dat ze dan op de bank zit en ik er tegen aan kan kruipen. Dat ze ons nog even alle belangrijke dingen kan vertellen. Dat ze nog een keer een rondje in de tuin kan lopen. Dat we nog een keer samen zijn. Heel even? Ze hoeft niet eens iets te zeggen, ik wil alleen maar kijken. Kijken naar hoe ze beweegt, hoe ze lacht, hoe haar ogen staan, hoe ze loopt. En ruiken. Ik moet wel even haar geur in me kunnen opnemen.

Ik weet niet met wie ik een deal probeer te sluiten. Maar schijnbaar ben ik niet zo’n goede onderhandelaar want ook al verzin ik de gekste dingen (ik verwijder voor altijd facebook, ik zal me nooit meer iets aantrekken van wat anderen vinden, ik zweer je dat ik nooit meer Friends kijk, ik zal vanaf nu altijd voor 12 uur in bed liggen), ik krijg niet wat ik wil.

Een keertje zou toch moeten kunnen? En dan daarna misschien nog wel een keer. En daarna, en daarna…

Tranen

Het allerverdrietigste vind ik dat jij het allemaal niet meer mag mee maken. Je zoon heeft een nieuwe baan en gaat samenwonen. Hij kan het je niet vertellen en jij kan niet blij voor hem zijn. Want wat zou je blij zijn geweest! We gaan deze zomer naar een concert dat je echt heel leuk zou hebben gevonden, maar je kan niet mee. Ik voel zoveel verdriet in jouw plaats, over jouw leven dat is gestopt en niet meer verder gaat. Over alle dingen die je zult moeten missen en die je zo graag had meegemaakt. Hoe heb je dat kunnen accepteren? Dat is toch veel te moeilijk. Vond je het onrechtvaardig? Oneerlijk? Waarom weet ik het antwoord niet op deze vragen?

Ik denk dat je je erbij hebt neergelegd. Je was zo rustig toen je van ons wegging, wetende dat alle dingen die wij zouden zien, beleven, horen, ervaren, voelen in de toekomst aan je voorbij zouden gaan. Wetende ook dat je zelf nooit meer zou zingen, nooit meer op het terras zou zitten, nooit meer zou lachen met vrienden. Je kon alleen maar rustig zijn, omdat je dat allemaal okee vond. Omdat het niet anders was, niet anders kon. Als ik nu de foto’s van je zie die op het cd-hoesje staan, die negen foto’s die samen jouw leven laten zien, dan voel ik je pijn die ik tijdens je leven nooit zo heftig heb gevoeld. De pijn dat het allemaal moest stoppen, dat jouw fantastische leven niet verder ging dan 21 april. Want mama, ik had het je zo onbeschrijflijk veel gegund dat het leven door was gegaan en dat je er nog allerlei spannende, mooie dingen uit zou halen. In plaats daarvan zijn er nu alleen mijn tranen, voor jou. 

CV

Personalia

Opleidingen

Werkervaring

Nevenactiviteiten:

•      September 2004 – April 2012: Leven met een moeder met hersentumor. Tot mijn taken behoorde onder andere veel thuis zijn, mama helpen met boodschappen, computeren, chauffeuren, klussen rondom het huis etc. De laatste weken werd hieraan toegevoegd: helpen met douchen, aankleden, trap op- en aflopen, koken, zitten & opstaan, voorlezen. Ontwikkelde kwaliteiten: geduld, structureren, ordenen, prioriteiten stellen, relativeren.

•      April 2012 – heden: Rouwen. Dit houdt in dat ik onder andere meer tijd nodig heb om zaken af te maken. Daarnaast kost het mij tevens veel moeite om aan iets te beginnen. Daar staat tegenover dat ik het wel fijn vind om me te laten afleiden, ook door werk. Ik laat me niet door kleine dingen uit het veld slaan en kan goed relativeren. Bovendien zijn er een aantal kwaliteiten die mijn moeder heeft achtergelaten en die ik graag in mijzelf wil blijven ontwikkelen zoals doorzettingsvermogen, optimisme en lef.

Boeiend

De dingen die mensen me vertellen – ze boeien me zo weinig. Iemand heeft een nieuwe baan. Een ander heeft besloten te gaan samenwonen. De opa van die ene is overleden. Een vriendin kan maar geen baan vinden. Hij heeft bijna zijn scriptie af. Zij is net terug van een grote reis. Ik zeg hoe leuk het allemaal is, dat ik blij ben voor ze, dat ik met ze meeleef. Het interesseert me allemaal geen kut. Ik vraag hoe het gaat en hoor het antwoord geduldig aan. Het doet me alleen niets.

Leuk hoor dat je meer gaat verdienen dan eerst, maar wat zou mij dat interesseren? Vervelend hoor dat je niet zeker bent over je relatie, maar ik kan er niet mee zitten.

Het is niet echt een emotie die eraan ten grondslag ligt. Ik word niet blij, jaloers, verdrietig van andermans verhalen. Het laat me niet warm of koud. Er is niet echt iets. Het is meer een soort gewoonte die ik door blijf zetten. De oprechte interesse die ik eigenlijk altijd wel heb (gehad?) is na jaren van praktiseren makkelijk te faken. Volgens mij heeft niemand het door dat ik ergens binnenin me afsluit voor de dingen die ze vertellen. Ik luister wel, maar diep in mij zit ik – zonder dat iemand het ziet – op een plekje waar ik alleen maar gaap en voor me uitkijk. Nergens naartoe. Want er is even niets boeiends genoeg om naar te kijken. 

Ver

Mama wat is het leven zonder jouw waard? Is het wel de moeite waard? Alles kost juist zovéél moeite nu. Lachen of luisteren. Of dingen doen die gedaan moeten worden, zoals werken. En soms misschien wel gewoon de dag doorkomen.

Elke dag die voorbij gaat haat ik. Het is weer een dag verder van jou weg. Zes weken geleden was je nog bij me. En ik bij jou. De weken zonder jou, ze zijn niet hetzelfde. Nu denk ik nog in dagen. De tijd die tussen ons in zit is in dagen te tellen. Ook al in weken. Straks zijn het maanden en jaren. Het is zo verschrikkelijk. Ik wil die afstand niet, je moet hier zijn. Dichtbij. Hoe houd ik je zo dicht mogelijk bij me? In gedachten, in dromen, in liedjes die ik opzet, in gedichten die ik lees; het is allemaal bij lange na niet genoeg. Zo anders dan het hoort te zijn. Je moet gewoon hier zijn. Ik vind niet dat ik teveel vraag. Ik weet alleen niet aan wie ik het moet vragen.

Is de dood de enige manier om echt bij je te zijn? Niet dat het dan zeker is dat we dan samen zijn. En niet dat ik dood wil, echt niet. Ik weet alleen niet wat ik met dit leven aanmoet, soms. Niets wil ik ermee. Nergens zin in.

Mama je bent nu lang genoeg weggeweest. Wanneer kom je nou terug?