Toekomst

Ergens in een schriftje kwam ik een zin tegen die ik ooit in een vluchtig moment heb opgeschreven: Mijn toekomst. Die was ik even vergeten te plannen.

Als kanker opeens heel dichtbij komt, dichterbij dan waar je ooit vanuit ging, pas je je leven daarop aan. Dat gaat vanzelf. Volgens mij is het geen bewuste keuze. Voor mij was het dat niet. Ik wist altijd wel dat het bijvoorbeeld mijn keuze was om niet voor lange tijd naar het buitenland te gaan, maar toch voelde het niet zo. Ik kon me simpelweg niet voorstellen dat ik me er goed bij zou voelen om zo lang van mama weg te gaan. Dus dan maar niet. Het duurde jaren voor ik genoeg moed bij elkaar had verzameld om alleen maar een maand naar de andere kant van de wereld te gaan. Het was fantastisch.

Die toekomst, daar heb ik me zo weinig mee bezig gehouden al die jaren. In het begin durfde ik er überhaupt niet aan te denken. Tot het opeens allemaal niet meer zo heftig was, niet meer zo acuut. Ik ging weer iets verder vooruit denken, soms zelfs wel een heel jaar. Mijn gedachten over ‘later’ reikten steeds minder ver naarmate mama meer achteruit ging. Op het laatste dacht ik niet eens aan de dag van morgen. Wat had het voor zin?

Kanker staat gelijk aan onzekerheid en wachten. Beide dingen laten geen ruimte voor vijfjarenplannen en mooie en gelukkige toekomstdromen. Ze leren je te leven bij de dag. Ze leren je stil te staan bij kleine momenten van geluk en dan niet na te denken over hoe die ook weer voorbij gaan. Nee, stilstaan.

En nu… alles ligt weer open. Ik hoef op niemand meer te wachten. Er is geen onzekerheid over hoe het met haar zal gaan. In alles wat ik wil doen hoef ik geen rekening te houden met haar. Het is een soort vrijheid waar ik soms naar verlangde, waar ik tegelijkertijd totaal niet op zat te wachten. En waarvan ik nu geen idee heb van wat ik ermee moet.