Snel

Vandaag ben ik bezig met het afstrepen van alle dingen op mijn to do lijst. Van die kleine dingen die gedaan moeten worden voor ik op vakantie ga. Ik ben bij papa, maar hij is aan het werk en dus ben ik alleen thuis. Normaal gesproken zou jij hier ook beneden zitten. Je zou een beetje rondlopen, een beetje rommelen. En alles wat ik moest doen zou veel langzamer gaan. Omdat jij me tussendoor dingen zou vragen en omdat ik van alles met je zou overleggen. Vandaag gaat het snel, ik ben al halverwege mijn lijst. De vogel kwettert er tussendoor en ik word er gek van. Jij zou wat tegen haar gaan vertellen en mij op mijn kop geven als ik iets onaardigs tegen het beestje zeg. 

Morgen gaan we naar een stad hier vlak over de grens. Voor het eerst zonder jou. Wat zal het snel gaan. Wat zullen we snel lopen door de stad en als we ergens gaan zitten om koffie te drinken zullen we makkelijk en behendig tussen andere tafeltjes manoeuvreren. We zullen trappen oplopen zonder vaart te minderen of een hand uit te steken. En we zullen alleen op onszelf letten als we een straat oversteken. We zullen iets aan de ander vragen, een antwoord verwachten en tegelijkertijd gewoon door blijven lopen. Niemand zal langzaam zijn met betalen of rondkijken.

Wat mis ik al die vertraging en sloomheid en wat heb ik – met al mijn ongeduld – soms een hekel aan snelheid.

Blij

Mama, ik heb een baan. En een huis. In Amsterdam. En ik wil naar je toe om te zien hoe blij het je maakt. En ik wil je bellen om het je te vertellen. En ik wil dat ik dan een kaartje krijg een paar dagen later, waarop staat hoe trots je bent, omdat je dat nooit kan zeggen maar wel kan opschrijven. Ik wil mijn nieuwe bed met jou uitzoeken. Jij moet erbij zijn als papa me helpt verhuizen. Ik wil dat je plannen maakt voor al die weekendjes Amsterdam. We moeten samen gaan uiteten om het te vieren. Om alle goede dingen van de afgelopen weken te vieren. Jij moet dan campari met ijs bestellen, want dat doe je als er ook maar de minste aangelegenheid voor is. Ik zal het dan proeven en nog steeds niet snappen dat je dat nou echt lekker vindt. En dat je dan al je beste vriendinnen gaat bellen met goed nieuws, nog voor ik het aan mijn eigen vrienden heb verteld.

Mama, ik wil blij zijn, maar hoe doe ik dat zonder jou?

Keel

Ik zat op een bankje op het station en ineens wist ik wat het betekent als iets je naar de keel grijpt. Ik zag kraakhelder een beeld voor me van die laatste week van haar leven. Mama op de po-stoel. Zo’n lelijke stoel met een blauwleren zitting en rugleuning, waar dan een emmer onderhangt. Ze zat erop, ondersteund door twee verpleegsters van de thuiszorg, maar ze snapte niet wat ze moest doen. Ik stond voor haar, door mijn knieën gebogen om haar recht aan te kunnen kijken. Je kan nu gewoon plassen mama, doe het maar. Als je het nu gewoon laat gaan, wordt het opgevangen door die emmer. Ze keek me aan met lege ogen die niets meer uitstraalden behalve algehele moeheid. Nee, dat beschrijft het niet goed genoeg. Allesoverheersende, totale, kapotmakende, laat-het-alsjeblieft-over-zijn moeheid.

Je hoort mensen wel eens zeggen: het was gewoon op. Ik denk dat ik pas op dat moment echt begreep wat die zin betekent. Net als dat ik sinds vanochtend pas voor het eerst begrijp wat het is als iets je naar de keel grijpt. Dat je in een flits zo’n beeld op je af ziet komen, zo plotseling dat het pijn doet in je keel. Alsof je moet huilen, maar tegelijk niet meer kan ademen. Alsof alles even stilstaat. Alles in mijn lichaam kon ik horen kloppen.

Ik hoorde het mezelf weer zeggen: goed zo, mama. Omdat ze geplast had terwijl er vier mensen om haar heen stonden. Wat is waardigheid?

Toen kwam de trein en moest ik opstaan en instappen.