Bellen

Ik ben naar een museum geweest waar een mooie tentoonstelling was. Ik ben gaan uit eten met vrienden en daarna zijn we naar een bandje gaan kijken. Ik heb in de zon langs de grachten gelopen. Ik heb heel uitgebreid geluncht bij een vriendin. Ik heb gekletst en gelachen, gedronken en gedanst. Ik heb me laten afleiden en het ging makkelijk. Ontspannen. Gezellig. Fijne mensen.

Aan het einde ervan wil ik mama bellen om te vertellen hoe het was in Amsterdam. Omdat ik weet dat ze het leuk vindt om te horen. Omdat ik het graag met haar wil delen. En opeens lijkt het allemaal minder waardevol dat ik het leuk heb gehad. Wat boeit het als ik er haar niet over kan vertellen? Als zij me niet kan vragen hoe het was? Het is datzelfde zinloze gevoel als ik nadenk over het maken van een nieuw fotoboek. Wat heeft dat voor zin als ik het niet aan haar kan laten zien? Op haar reactie op nieuwe foto’s verheugde ik me altijd het meest. Wat heb ik aan deze nieuwe jurk nu ze me niet meer kan vertellen hoe het staat, of me kan vragen of dat wel echt zo strak hoort te zitten?

Ik wil haar bellen en dat kan niet. Ik wil dat ze opneemt en dat ze dan weer zegt “hallo?” of “ja?”, omdat ze het laatste jaar niet meer op een normale manier de telefoon beantwoordde en ik dan altijd een beetje moest lachen. Ik wil dat ze mij belt en als ik dan opneem dat ze zegt “ja, ik denk, ik bel maar eens want ik heb al zo lang niks meer gehoord”, terwijl ik haar de vorige dag nog aan de lijn had – maar dat was ze dan even vergeten. Ik wil haar stem horen. Ik wil urenlang luisteren naar verhalen over haar dag, verhalen over haar steeds kleine wordende wereldje, totdat ik me kapot verveel. Ik wil, ik wil, ik wil. Maar het spreekwoord gaat niet op: waar mijn wil is, is deze keer geen weg.