This is
my wintersong
December
never felt so wrong
Cause
you’re not where you belong
Dat somt het wel zo’n
beetje op eigenlijk. Einde bericht dan maar weer?
Kerst was raar en vreemd.
Ook al was er een kerstboom en hadden we dezelfde familie en
vriendenverplichtingen als altijd. Ook al aten we precies hetzelfde als
voorgaande jaren en had papa zo zijn best gedaan. We zijn niet zo’n ‘kerstige’
familie, maar het was op zijn minst altijd ontspannend en eigenlijk ook altijd
gezellig. Dit jaar voelde ik alleen maar een drang om die dagen over te slaan,
doen alsof ze niet gebeuren. Dat probeerde ik in ieder geval met mijn verjaardag,
zo’n 2 weken geleden. Ik heb me geen moment jarig gevoeld en dat was precies de
bedoeling.
Waar ik het meest tegenop
zag, was oud en nieuw. Van 2012 naar 2013. Van een jaar waarin ze nog heeft
geleefd naar een jaar wat ze nooit zal meemaken. Ja, in 2012 is ze gestorven. Maar
in 2012 was ze er wel nog een paar maanden. In 2012 zijn we nog gaan uiteten,
heb ik haar gebeld om te vragen hoe het ging, zijn we gaan winkelen om voor het
laatst samen nieuwe kleren te kopen. In 2012 heeft ze van de zon genoten op een
terrasje, heeft ze afgesproken met vriendinnen, heeft ze kleren gestreken en
pianogespeeld. Ze heeft in 2012 gehuild
toen ze hoorde dat de tumor overal in haar hoofd zat. In 2012 heeft ze ons
verteld hoe goed we het samen hebben gehad. En het laatste wat ze in 2012 heeft
gedaan is heel hard gegaapt.
111 dagen is ze er nog
geweest in 2012. En nu maakt ze geen dag meer mee van 2013. Ik vind het zo’n
verdrietig idee.
In ieder geval, 2013 mag
voor mij het jaar van rust zijn. Rust in mijn lijf, in mijn hoofd. En ook rust
voor mijn vader en broertje. We hebben het nodig, denk ik.