woensdag 16 januari 2013

2012


This is my wintersong
December never felt so wrong
Cause you’re not where you belong

Dat somt het wel zo’n beetje op eigenlijk. Einde bericht dan maar weer?

Kerst was raar en vreemd. Ook al was er een kerstboom en hadden we dezelfde familie en vriendenverplichtingen als altijd. Ook al aten we precies hetzelfde als voorgaande jaren en had papa zo zijn best gedaan. We zijn niet zo’n ‘kerstige’ familie, maar het was op zijn minst altijd ontspannend en eigenlijk ook altijd gezellig. Dit jaar voelde ik alleen maar een drang om die dagen over te slaan, doen alsof ze niet gebeuren. Dat probeerde ik in ieder geval met mijn verjaardag, zo’n 2 weken geleden. Ik heb me geen moment jarig gevoeld en dat was precies de bedoeling.

Waar ik het meest tegenop zag, was oud en nieuw. Van 2012 naar 2013. Van een jaar waarin ze nog heeft geleefd naar een jaar wat ze nooit zal meemaken. Ja, in 2012 is ze gestorven. Maar in 2012 was ze er wel nog een paar maanden. In 2012 zijn we nog gaan uiteten, heb ik haar gebeld om te vragen hoe het ging, zijn we gaan winkelen om voor het laatst samen nieuwe kleren te kopen. In 2012 heeft ze van de zon genoten op een terrasje, heeft ze afgesproken met vriendinnen, heeft ze kleren gestreken en pianogespeeld.  Ze heeft in 2012 gehuild toen ze hoorde dat de tumor overal in haar hoofd zat. In 2012 heeft ze ons verteld hoe goed we het samen hebben gehad. En het laatste wat ze in 2012 heeft gedaan is heel hard gegaapt.  

111 dagen is ze er nog geweest in 2012. En nu maakt ze geen dag meer mee van 2013. Ik vind het zo’n verdrietig idee.

In ieder geval, 2013 mag voor mij het jaar van rust zijn. Rust in mijn lijf, in mijn hoofd. En ook rust voor mijn vader en broertje. We hebben het nodig, denk ik.