Dat ze er dan nog een keer even is. Ik onderhandel me
helemaal gek. Alles heb ik er voor over. Dan maar niet die leuke baan. Dan maar
niet de liefde van mijn leven vinden. Dan maar niet in dat perfecte appartement
gaan wonen. Dan maar een paar vrienden minder. Dan maar…
Dat ze er dan is. Ook al is het maar voor een keer. Ook als
is het maar een dag. Misschien een uurtje dan? Dat ze dan op de bank zit en ik
er tegen aan kan kruipen. Dat ze ons nog even alle belangrijke dingen kan
vertellen. Dat ze nog een keer een rondje in de tuin kan lopen. Dat we nog een
keer samen zijn. Heel even? Ze hoeft niet eens iets te zeggen, ik wil alleen
maar kijken. Kijken naar hoe ze beweegt, hoe ze lacht, hoe haar ogen staan, hoe
ze loopt. En ruiken. Ik moet wel even haar geur in me kunnen opnemen.
Ik weet niet met wie ik een deal probeer te sluiten. Maar schijnbaar
ben ik niet zo’n goede onderhandelaar want ook al verzin ik de gekste dingen (ik
verwijder voor altijd facebook, ik zal me nooit meer iets aantrekken van wat
anderen vinden, ik zweer je dat ik nooit meer Friends kijk, ik zal vanaf nu
altijd voor 12 uur in bed liggen), ik krijg niet wat ik wil.
Een keertje zou toch moeten kunnen? En dan daarna misschien
nog wel een keer. En daarna, en daarna…
Hoi muis,
BeantwoordenVerwijderenDit heb ik me het afgelopen jaar ook regelmatig afgevraagd... Zou ik willen dat ik haar nog even voor een uurtje kon zien, kon vasthouden? Ja, heel graag!! Maar ergens ook weer niet, want dan moet ik wéér afscheid nemen... Voor mij is het nu 14 maanden geleden dat ik afscheid moest nemen van mijn mama. De eerste tijd deed het zó verschrikkelijk veel pijn. Dat wil ik niet nog een keer meemaken, zoveel pijn dat dat doet... Maar wat heb ik me het vaak afgevraagd. Als ik nou mijn computer en mijn tv in zou ruilen voor nog éven mama bij me hebben... Alles inleveren wat in m'n huis staat... En m'n geld geef ik er bij. Tuurlijk wil ik dat... Maar ergens, wil ik het ook niet meer... Want die pijn, nee, dat wil ik niet meer... Want, zoals je schrijft, een keertje. En daarna misschien nog wel een keer? En nog een keer? Dat zou ik ook willen. Het liefst elke dag. En als ik dan teveel vraag, misschien om de dag?
Ergens wil ik het niet meer. Niet nog een keer afscheid nemen. 1 keer afscheid nemen was al teveel.
Sorry voor m'n lange, en voor jou misschien wel nutteloze bericht. Maar je stukjes zijn zo herkenbaar. Ik moet er soms even op reageren... Misschien heb je er wel helemaal niets aan, of vind je het juist vervelend. Dan hoop ik dat je dat ook zegt, want ik wil niet dat je het vervelend vindt!
Groetjes, Laura