Boeiend

De dingen die mensen me vertellen – ze boeien me zo weinig. Iemand heeft een nieuwe baan. Een ander heeft besloten te gaan samenwonen. De opa van die ene is overleden. Een vriendin kan maar geen baan vinden. Hij heeft bijna zijn scriptie af. Zij is net terug van een grote reis. Ik zeg hoe leuk het allemaal is, dat ik blij ben voor ze, dat ik met ze meeleef. Het interesseert me allemaal geen kut. Ik vraag hoe het gaat en hoor het antwoord geduldig aan. Het doet me alleen niets.

Leuk hoor dat je meer gaat verdienen dan eerst, maar wat zou mij dat interesseren? Vervelend hoor dat je niet zeker bent over je relatie, maar ik kan er niet mee zitten.

Het is niet echt een emotie die eraan ten grondslag ligt. Ik word niet blij, jaloers, verdrietig van andermans verhalen. Het laat me niet warm of koud. Er is niet echt iets. Het is meer een soort gewoonte die ik door blijf zetten. De oprechte interesse die ik eigenlijk altijd wel heb (gehad?) is na jaren van praktiseren makkelijk te faken. Volgens mij heeft niemand het door dat ik ergens binnenin me afsluit voor de dingen die ze vertellen. Ik luister wel, maar diep in mij zit ik – zonder dat iemand het ziet – op een plekje waar ik alleen maar gaap en voor me uitkijk. Nergens naartoe. Want er is even niets boeiends genoeg om naar te kijken.