Schattig

Het afgelopen jaar valt me steeds vaker een woord binnen als ik naar mijn mama kijk. Schattig. Eigenlijk is het niet een woord, maar een gevoel. Als ze stiekem hagelslag zo uit het pak naar binnen giet als ze denkt dat niemand kijkt. Als ze helemaal in haar eigen wereldje mee neuriet met een melodietje dat ze hoort. Als ze me met die grote ogen iets heel belangrijks vraagt. Als ze verontwaardigd reageert als ze vindt dat ze wordt achtergesteld. Als ze heel stellig ‘nee’ zegt op een vraag, zoals je daar alleen als klein kind mee weg komt zonder als onbeleefd over te komen. Dan vind ik haar zó ontzettend schattig, zo lief, dat ik het tot diep van binnen voel. Die schattigheid. Ik wil in haar wangetjes knijpen en haar over de bol aaien. Het is een vreemd gevoel om dat bij je moeder te hebben. Het klopt ergens niet, maar toch vind ik het mooi. Het is een zekere kwetsbaarheid die dat oproept. Ze is afhankelijk van ons – van haar familie – en wij zorgen voor haar. Dan ben je misschien wel op je kwetsbaarst.

Stiekem wil ik haar niet schattig vinden. Ze zou mij schattig moeten vinden, of mijn toekomstige kinderen. Kinderen die naar hun oma zouden moeten gaan. Maar zo is het niet en zo zal het ook niet zijn. 

Ach. Schattig is nog altijd beter dan zielig.