Ik denk niet dat er iemand is die weet hoe vaak ik heb
nagedacht in de afgelopen jaren over haar begrafenis. Wat ik dan zal zeggen. In
mijn gedachten sta ik daar, alleen achter zo’n katheder tegenover honderden
mensen. Die zullen er zeker zijn, want zo is mama, altijd veel mensen om haar
heen. Ik moet dan iets zeggen. Het moet recht doen aan wie ze was, aan de band
die wij hadden, aan het verdriet dat we allemaal hebben. Het moet perfect zijn,
want je hebt maar één kans. Er is geen generale repetitie zoals in die
Amerikaanse films over bruiloften. De ‘rehearsal funeral’ bestaat niet. Zou wel
een gaaf idee zijn, met de dode er dan nog levend bij. Nee, mam blijf nou stil
liggen, want dat is volgende week ook zo.
Ik zal ze vertellen over wat ik nog van haar weet van voor
ze ziek was. Ik zal een grapje maken, waardoor iedereen denkt: ja precies, zo
was ze ook. Ik zal zeggen hoe het is geweest de afgelopen jaren. Ik zal zeggen
dat ik haar nu al mis. Maar vooral zal ik zeggen wat een geluk we hebben gehad,
samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten