Minder

Volgens mij word ik steeds wat minder gebeld. En ik denk dat ik het zelf schuld ben. De meesten, wat zeg ik, iedereen, denkt dat het wel goed met mij gaat. Wat misschien ook wel waar is. Misschien ook niet – weet ik veel. Ik ben gezellig als ik met mensen afspreek. Op feestjes dans ik en maak ik grapjes. Ik ga erop uit en vraag naar hoe het gaat met iedereen. Net als altijd.

Het gaat dus wel goed met haar, zullen ze denken.

Dit zorgt er dan voor dat ik geen idee heb wie ik moet bellen of wat ik moet zeggen als het niet goed gaat. Als ik boos ben, maar geen idee heb op wie. Als ik verdrietig ben, zomaar opeens. Als ik heel sterk de drang heb om iets te moeten doen, maar niet weet wat dat ‘iets’ is. Dat zijn trouwens de momenten waar ik het meest gek van word, echt gek. Dan voel ik dat ik iets moet, dat er iets is wat ik wil, dat er iets in me zit wat eruit moet knallen, maar ik weet niet wat. Geen idee wat ik met mezelf aanmoet dan. Het liefst wil ik heel hard wegrennen van dat rare kind dat niet weet wat ze met de wereld moet en in een hoekje ergens gaan zitten wachten tot dat gevoel weg is.

Maargoed. Ik krijg dus minder telefoontjes. Misschien wel minder berichtjes in het algemeen. Ik denk dat het interessante, het urgente, het allerverdrietigste er nu wel vanaf is voor de meesten. Dat ze dood is, er niet meer is, er nooit meer zal zijn. Voor mij is dat niet weg en ik weet gewoon niet hoe ik mijn nog-wel-altijd-aanwezige-gevoel-dat-alles-niet-meer-klopt moet plaatsen in relatie tot anderen.

Moeten anderen er überhaupt wel iets mee te maken hebben? Want dat is natuurlijk ook de vraag: is het erg dat de aandacht minder is geworden? Want hoeveel mensen ik ook zie, spreek, hoor – het is toch niet genoeg. Ze zijn niet degene die ik echt wil; ze zijn niet mama.