Ziekenhuis

Vorige week was ik onverwachts in een ziekenhuis. Niets ernstigs en het had zelfs niets met mij te maken. Ik had niet verwacht dat het me zo zou raken. Op een plastic stoeltje in de wachtkamer vroeg ik me af: wat was eigenlijk de laatste keer dat ik in een ziekenhuis was? Het was met mama, natuurlijk. Het was ernstig en had alles met haar – en dus ook met mij – te maken. Beelden en scènes van die vier dagen ziekenhuisverblijf flitsten voorbij.

Mama met wanhoop in haar ogen en het enige zinnetje dat ze nog kon zeggen: “niks meer, niks meer”, want ze kon opeens niks meer.

Mama slapend in de rolstoel, moe van al het heen-en-weer-gesleep van arts naar onderzoek en van bed naar uitslag.

Mama ’s avonds in een ziekenhuisbed en ik in mijn eentje ernaast, alsof ik de wacht hield. En dat ze ’s avonds laat zachtjes zei, “ga maar”.

Haar alleen achterlaten in het ziekenhuis.

Haar de dag erna weer ophalen voor dagverlof.

Ik, doodvermoeid en zittend in de trein op weg naar een belangrijke conferentie die ik niet af mag zeggen van mijn familie. Tegen mezelf herhalend dat als mama de kracht heeft om in het ziekenhuis te liggen, ik de kracht moet hebben om die presentatie te geven.

Mama die op de tweede ochtend in het ziekenhuis aan een tafel zit en een beetje kletst met haar buurvrouw – dat kan weer.

Diezelfde buurvrouw die me met zo’n intens en oprecht medelijden aankijkt de allereerste avond als ik haar vertel dat het mijn moeder is die daar ligt te slapen.

Ik kan zo’n enorm verdriet voelen als ik denk aan wat ze heeft moeten doorstaan. De pijn die ze moest voelen. Alle gebreken die ze moest accepteren. Geheugen, concentratie, evenwicht, overzicht, begrip. Uiteindelijk zelfs spreken, lezen, schrijven. Ze had het maar te pikken. En toen ik vorige week op dat wachtkamerstoeltje zat, drukte dat verdriet ineens weer in alle hevigheid op me. Om weer adem te kunnen halen, liep ik naar buiten. 

Ik haat ziekenhuizen, en hersentumoren nog meer.