Ik mis je zo en ik wilde dat je hier was.
Dit bericht zou ik wel elke dag op dit blog kunnen neerzetten.
Want ik mis haar zo, iedere dag. Soms wat erger, soms wat minder. Maar het is
er en het blijft en ik wil niet dat het ooit weggaat. Ik zeg het tegen
iedereen: ik vind het niet erg dat ik gemis voel en ik vind het niet erg als ik
verdrietig ben. In mijn verdriet ben ik het dichtst bij haar. Omdat het dan
alleen maar gaat over dat wat er tussen haar en mij is. Niemand en niks heeft
daar iets mee te maken. De band tussen moeder en dochter, de band tussen haar
en mij. Het is iets wat niet over gaat, ook al is ze er niet meer. De aandacht,
de liefde, de grapjes, de zorgzaamheid, het gevoel: alles wat ze me ooit heeft
gegeven – dat gaat gewoon niet weg. En ik voel die band het allermeest als ik
verdrietig ben, als ik een moment vind waarin ik alleen maar daaraan kan en
hoef te denken. Vrienden zeggen dat ik ze altijd mag bellen als ik verdrietig
ben. Ik kan niet zo goed uitleggen dat ik dat misschien niet wil. Dat ik het
vaak niet wil delen, want het verdriet, dat gevoel, die band: het is van mij.
Mama is van mij.
Helemaal goed gaat het niet met me, volledig gelukkig ben ik
ook niet. En dat is niet raar, het is ook niet onlogisch. Mijn verdriet heeft
nog altijd prioriteit boven mijn geluk. Het zal wel een keer gaan veranderen.
Maar als het aan mij ligt voorlopig nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten