donderdag 26 juni 2014

Missen

Missen is een heel raar iets en dat maakt het moeilijk te omschrijven. Laat staan begrijpen. Ik denk dat ik meerdere vormen van missen ken. Het oppervlakkige missen: weten dat er iets gebeurt waar je niet bij kan zijn – een avond uit met de vriendengroep maar jij bent ziek. Het moment-missen: wensen dat iemand bij je was op een bepaald moment. Bijvoorbeeld je vriendje of een vriendin als je iets heel moois ziet en dat wilt delen. Maar ook het missen van mama als er iets vervelends is gebeurd en ik dat met haar wil delen. Dan is er het gewoonte-missen: als je opeens een bepaalde gewoonte moet doorbreken. Zoals niet meer kunnen bellen omdat iemand er niet meer is, terwijl je dat zo vaak deed.
Ik ken ook het heftige missen – het intense, je naar de keel grijpende, allesoverheersende gemis dat zelfs plotseling kan komen als je al meer dan 7 jaar weet dat iemand dood gaat. Of het mooie missen dat vol zit met verhalen en beelden en liedjes. Dat je misschien zelfs doet lachen. Of huilen. Maar toch, mooi.

De laatste die ik kan bedenken is het diepe missen. Het missen dat je overal in je lijf voelt, zonder dat er een directe aanleiding is en zonder dat je weet waarom precies nu. Het missen dat het overal binnenin je een beetje donkerder maakt, en dat ik het beste kan omschrijven als een gevoel van nutteloosheid. Alhoewel het dat ook niet precies is. Misschien is dat het rouw-missen. Dat besef van het definitieve weg-zijn, dat niet los laat maar aan en in je blijft kleven. Omdat het deels de plek in heeft genomen van iets wat er daarvoor was. Waar momenten en gewoonten en oppervlakkigheden en geluiden waren – maar die zijn nu op. Het is een missen dat soms vol kan zijn met herinneringen en een seconde later alleen nog maar uit leegheid bestaat. Dat doordringend werkt, net als hoe de kou in je lijf trekt als je in een ijskoude bui kletsnat regent. Maar in plaats van opdrogen en warm worden, blijf je doordrongen van het gevoel dat je een stuk kwijt bent, een stuk meer alleen op de wereld lijkt te zijn.

Zo voel ik me de laatste tijd veel. Na het heftige missen, het moment-missen, het mooie missen van de eerste twee jaar, lijkt nu de tijd aangebroken van het diepe missen. Ik heb haar al meer dan twee jaar niet gezien, twee jaar niet gesproken, gevoeld, geroken.

Mama, ik mis je.

                                                                                                 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten