Missen is een heel raar
iets en dat maakt het moeilijk te omschrijven. Laat staan begrijpen. Ik denk
dat ik meerdere vormen van missen ken. Het oppervlakkige missen: weten dat er
iets gebeurt waar je niet bij kan zijn – een avond uit met de vriendengroep maar
jij bent ziek. Het moment-missen: wensen dat iemand bij je was op een bepaald
moment. Bijvoorbeeld je vriendje of een vriendin als je iets heel moois ziet en
dat wilt delen. Maar ook het missen van mama als er iets vervelends is gebeurd
en ik dat met haar wil delen. Dan is er het gewoonte-missen: als je opeens een
bepaalde gewoonte moet doorbreken. Zoals niet meer kunnen bellen omdat iemand
er niet meer is, terwijl je dat zo vaak deed.
Ik ken ook het heftige
missen – het intense, je naar de keel grijpende, allesoverheersende gemis dat
zelfs plotseling kan komen als je al meer dan 7 jaar weet dat iemand dood gaat.
Of het mooie missen dat vol zit met verhalen en beelden en liedjes. Dat je
misschien zelfs doet lachen. Of huilen. Maar toch, mooi.
De laatste die ik kan
bedenken is het diepe missen. Het missen dat je overal in je lijf voelt, zonder
dat er een directe aanleiding is en zonder dat je weet waarom precies nu. Het
missen dat het overal binnenin je een beetje donkerder maakt, en dat ik het
beste kan omschrijven als een gevoel van nutteloosheid. Alhoewel het dat ook
niet precies is. Misschien is dat het rouw-missen. Dat besef van het
definitieve weg-zijn, dat niet los laat maar aan en in je blijft kleven. Omdat
het deels de plek in heeft genomen van iets wat er daarvoor was. Waar momenten
en gewoonten en oppervlakkigheden en geluiden waren – maar die zijn nu op. Het
is een missen dat soms vol kan zijn met herinneringen en een seconde later
alleen nog maar uit leegheid bestaat. Dat doordringend werkt, net als hoe de
kou in je lijf trekt als je in een ijskoude bui kletsnat regent. Maar in plaats
van opdrogen en warm worden, blijf je doordrongen van het gevoel dat je een
stuk kwijt bent, een stuk meer alleen op de wereld lijkt te zijn.
Zo voel ik me de laatste
tijd veel. Na het heftige missen, het moment-missen, het mooie missen van de
eerste twee jaar, lijkt nu de tijd aangebroken van het diepe missen. Ik heb
haar al meer dan twee jaar niet gezien, twee jaar niet gesproken, gevoeld,
geroken.
Mama, ik mis je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten