Dof

Moedeloos ben ik als ik bedenk dat het nu voor altijd zo is. En ook moe, zo moe. Ze is er al meer dan een jaar niet meer. En ik kan niet begrijpen dat die tijd zo snel voorbij is gegaan. Eigenlijk had die toch pijnlijk langzaam moeten gaan? Hadden alle dagen traag en slopend aan me voorbij moeten gaan. Ik denk de laatste tijd dat het meest heftige weg is, alhoewel het me nog steeds kan overvallen op momenten. Maar er is ook iets anders bijgekomen. En ik heb lang nagedacht hoe ik het zou kunnen verwoorden. Het voelt zwaar, maar niet ongewenst. Het is er altijd, en blijft vaak op de achtergrond. Ik weet niet of het te zien is van buiten, maar ik voel het in alles. Het is een dof gevoel. Dat is het enige woord dat ik kan bedenken dat in de buurt komt. Dof. Van het idee dat dit het leven nu voor altijd is: zonder haar.

Meer dan 400 dagen zonder haar zijn al voorbij. En vanaf nu worden dat er alleen maar meer. Dat lijkt zo eindeloos, zo zonder uitzicht op beter. Ik kan me niet voorstellen dat dit doffe gevoel ooit echt voorbij gaat. Misschien is het soms minder, als je de slappe lach hebt, of als je muziek maakt, of als je opeens ziet hoe mooi de zon tussen de wolken door schijnt, of als je veel wijn drinkt. Maar weg? Nee, dat kan ik nog niet geloven.