Ik zit in de bar van het hotel, te wachten op de rest. Het
diner wordt dadelijk geserveerd, maar ik weet niet waar ze allemaal zijn. Op
het podium zit een bekende Nederlandse zangeres te zingen. Ik heb geen idee hoe
ze heet. Ik sta op om de anderen te gaan zoeken. Na een tijdje kom ik mijn
broertje tegen. Waar zijn papa en mama? vraag ik hem. Papa is al op weg naar
het restaurant. Waar mama is, weet hij ook niet. We gaan op zoek. We lopen door
lange gangen, nemen alle liften naar de verschillende verdiepingen. We zoeken
buiten en binnen, lopen trappen op en af. We vinden haar niet. Waar is ze toch?
Op een gegeven moment kijken we elkaar aan en weten we het weer: ze is er niet
meer.
Ik word niet wakker van de wekker. Gewoon uit mezelf. Het is
nog vroeg. Zelfs in mijn dromen is ze er niet. Zelfs in een diepe slaap weet ik
dat ze dood is. Ik word niet bang, geschrokken of boos wakker. Maar wel met dat
diepe, onomkeerbare en zware gevoel van gemis. Was ze nog maar even hier.
Vannacht wil ik weer op zoek. En haar dan wel vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten